Η πρακτική της Οικογενειακής Διαμεσολάβησης, εφαρμόζεται εδώ και δεκαετίες στην Ευρώπη και στην Αμερική. Μέσα από μία διαρθρωμένη διαδικασία και με τη συνδρομή του Διαμεσολαβητή, (που έχει καταρτισθεί ειδικά για τον χειρισμό τέτοιου είδους υποθέσεων στις οποίες αναδύονται πολλά και δυνατά συναισθήματα), οι πρώην / εν διαστάσει σύζυγοι θα καταλήξουν σε αμοιβαία συμφέρουσες λύσεις, ανακτώντας έτσι τον αμοιβαίο σεβασμό, και αποφεύγοντας την ψυχική εξόντωση, το άγχος και την θλίψη που συνεπάγεται η προσφυγή τους στα Δικαστήρια.
Στόχος της οικογενειακής διαμεσολάβησης είναι να διευθετηθούν ζητήματα όπως η διατροφή των τέκνων και των συζύγων, η επικοινωνία και εν γένει οι σχέσεις γονέων και τέκνων, το μοίρασμα όσων έχουν αποκτηθεί κατά τη διάρκεια του γάμου, η μετοίκηση, ακόμα και η ονοματοδοσία αβάπτιστου τέκνου, σε μια κοινά αποδεκτή συμφωνία, την οποία οι ίδιοι οι πρώην σύζυγοι θα διαμορφώσουν, μέσα στο πλαίσιο ασφάλειας που παρέχεται από τον χαρακτήρα του θεσμού.
Η διαδικασία της οικογενειακής Διαμεσολάβησης, που δεν είναι, ούτε και μοιάζει με συμβουλευτική ζεύγους, διενεργείται σε ουδέτερο χώρο, χωρίς τρίτους παρόντες, συνήθως εντός μίας ημέρας, και παρουσία των δικηγόρων των δύο πλευρών, ώστε να αποκλειστεί ο νομικός κίνδυνος. Αν τα μέρη καταλήξουν σε συμφωνία, αυτή μπορεί, άμεσα και χωρίς χρονοτριβή, να αποκτήσει ισχύ δικαστικής απόφασης.
Το μόνο ζήτημα που δεν μπορεί να επιλυθεί μέσω Διαμεσολάβησης είναι η ίδια η νομική αναγνώριση της λύσης του γάμου, δηλαδή το διαζύγιο, η έκδοση του οποίου από τα αρμόδια Δικαστήρια, καταλήγει ένα απλό γραφειοκρατικό ζήτημα, μετά από την επίλυση όλων των υπόλοιπων επίπονων και συχνά περίπλοκων θεμάτων.